Posude od keramike, jednostavne za proizvodnju i izdržljive, bile su neophodan predmet u svakodnevnom životu naroda svih minulih epoha. Raznovrsnost funkcija tih posuda zahtevala je i njihovu obimnu proizvodnju. Zato su keramičke posude kao najmasovniji zanatski proizvod, nalažene u znatno većem broju od proizvoda drugih zanata prilikom arheoloških ispitivanja naselja, utvrđenih gradova i manastirskih centara.

Grnčari na teritoriji Srbije a i šire proizvodili su čitav spektar proizvoda od keramike. Od lokaliteta do lokaliteta tehnike su se razlikovale najviše zbog samog prilagođavanja materijalu kojije bio dostupan. Takođe ulogu je igralo i sam način izrade, bilo da je iz ruke, na ručnom ili na nožnom točku (kolu, vitlu). Neki od predmeta su izvorno keramički a neki su se radili kao jeftinije kopije metalnih predmeta. Neki su nastali i koristili se lokalno a drugi su nastali pod uticajem Vizantije a kasnije turske keramike.

U Srbiji su se do današnjih dana očuvala tri načina izrade keramike: bez kola, na ručnom kolu i nožnom kolu. Keramika rađena bez kola poznata je i kao ženska keramika zato što je pretežno izrađuju žene, isključivo za potrebe svog domaćinstva. Ređe je proizvode muškarci za tržište. To su teški sudovi, debelih zidova, pravljeni na zemlji, katkada i dasci, na isti način kao što su se izrađivale crepulje i vršnici nađeni na praistorijskim nalazištima na tlu Jugoslavije.