Poznavanje načina pravljenja glazura za keramiku datira od pre nove ere. Kako su glazure pravljene u različitm delovima sveta, pre bilo kakvog poznavanja hemije i tehnologije, moglo bi se zaključiti da je taj proces u suštini jednostavan i da su sirovine za pravljenje glazura dostupne u prirodi. Posmatrajući rezultate rada u oblasti drevne glazirane keramike, moglo bi se reći da oni nisu inferiorni u odnosu na rezultate današnje keramike, iako su postignuti čistim empirijskim metodama, koje nemaju potporu u naučnim, teorijskim saznanjima.

Glazurom nazivamo tanak, relativno homogen staklasti sloj koji se obrazuje na površini keramičkog proizvoda, pri visokim temperaturama pečenja. Ovaj sloj ravnomerno pokriva površinu crepa najčešće u debljini od 0,1 do 0,5 milimetara, poboljšavajući na taj način niz tehničkih i estetskih karakteristika glaziranih proizvoda. Takav je slučaj i sa keramikom za široku potrošnju, sanitarno građevinskim proizvodima, elektrotehničkom keramikom i svakako umetničkom, upotrebnom i unikatnom keramikom.